Τώρα, η Lucia και η Dyesebel συναντιούνται στην πορεία. Η Λουτσία, βλέποντας τη Ντάιζεμπελ μοναχική, τη ρωτά τι νιώθει βαθιά μέσα της. Η Dyesebel της λέει πώς νιώθει που κάτι είναι άδειο και κάτι λείπει στη ζωή της. Η Λουτσία απαντά ότι ξέρει πώς νιώθει η γοργόνα. Η Dyesebel δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει. Η Λουτσία της λέει ότι σε περιόδους προβλημάτων, δεν πρέπει να τα παρατάει. Αλλά η Dyesebel φοβάται να αποτύχει και ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ όπως θα έπρεπε. Καθώς η Dyesebel ρίχνει το κολιέ με το κοχύλι, θα βρει επιτέλους η Λουτσία τη χαμένη κόρη της;